Κατασκηνωτικό Διήμερο Κυριών στο Ποσείδι

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ένα πανέμορφο διήμερο, Σάββατο 31 Αυγούστου –Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2024,  έζησαν 110 κυρίες στις ανακαινισμένες εγκαταστάσεις της Κατασκήνωσης της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως στο Ποσείδι της Χαλκιδικής.

Οι κατασκηνώτριες, οι οποίες προέρχονταν από διάφορες Ενορίες της Ιεράς Μητρόπολης, είχαν την ευκαιρία, το πρώτο απόγευμα,  να ακούσουν μία ομιλία από τον π. Αντύπα Νικηταρά με τίτλο: «Η κατά άμφω διακονία της Οσίας Γερόντισσας Γαβριηλίας». Ο  ομιλητής ανακάλεσε στιγμές από την προσωπική του επικοινωνία με την προσφάτως  αγιοκαταταχθείσα Οσία Γερόντισσα και μετέδωσε στις κατασκηνώτριες τα βασικά σημεία της διδασκαλίας της.  Οι κυρίες, μετά το πέρας της Εισήγησης, προσκύνησαν  απότμημα  του ιερού λειψάνου της Αγίας καθώς και του Οσίου Αμφιλοχίου του Μακρή.

Το ίδιο βράδυ, πραγματοποιήθηκε στο Αμφιθέατρο της Κατασκήνωσης το 12ο Φεστιβάλ Παράδοσης όπου οι κυρίες, μέσω των χορευτικών σχημάτων, ταξίδεψαν από το  Ιόνιο και την Κρήτη μέχρι τη Θράκη και την Κύπρο.

Την Κυριακή το πρωί, 1 Σεπτεμβρίου 2024, αρχή της Ινδίκτου, ο  πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Γεώργιος Μπέτας τέλεσε κατανυκτικά τη θεία λειτουργία στον υπαίθριο Ιερό Ναό και μίλησε επίκαιρα συνδέοντας την αρχή του εκκλησιαστικού έτους με την έναρξη εντονότερου πνευματικού αγώνα. Ακολούθησε ένα εγκυκλοπαιδικό για τις αρθρίτιδες από τη Γενική Γιατρό κ.Ελένη Καρανίκα και ένα παιδαγωγικό συζητητήριο.

Στο διαγωνισμό γλυκού, που πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι,  αναδείχθηκαν και αξιολογήθηκαν   οι δεξιότητες των κυριών στη ζαχαροπλαστική.

Με αισθήματα ευγνωμοσύνης προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κύριο Βαρνάβα, ο οποίος εξασφάλισε αυτόν τον όμορφο τόπο διαμονής, αποχαιρέτησαν οι κυρίες τις φίλες τους και ανανέωσαν την υπόσχεση της συνάντησής τους για το επόμενο καλοκαίρι σε ένα  κατασκηνωτικό……. τετραήμερο τώρα πια!

Στην περίοδο κυριών διακόνησαν τα στελέχη της Μητρόπολης

1) Χριστίνα Κεναμέα

2) Θεοδώρα Σιδηροπούλου

3) Δήμητρα Γρηγοριάδου

4) Ελένη Κερασίδου

6) Ελισάβετ Μαυροπούλου

7) Σαββούλα Φιρινίδου

Στην κουζίνα υπηρέτησαν με πνεύμα θυσίας οι κυρίες:

• Μαρίνα Σέλκου –Μπέτα
• Άννα Σιδηροπούλου
• Ιωάννα Τζομπαντζούδη
• Ελένη Δηματάκη
• Σοφία Σαββουλίδου

Την γενική   ευθύνη και το συντονισμό του προγράμματος είχε η κ.Μαρία Χαραλαμπίδου

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως.

ΟΜΙΛΙΑ Π.ΑΝΤΥΠΑ ΝΙΚΗΤΑΡΑ

Ἡ κατ’ἄμφω Διακονίατης Ἁγ. Γαβριηλίας

Τοῦ πρ. Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου Πάτμου Ἀρχιμ. Ἀντίπα Νικηταρᾶ,

Δρ Θεολογίας

«Τήν ἐγνώρισα, ὑπῆρξα πνευματικός της.Εἶδα τήν καλοσύνη της, τήν ἀγάπη της τήν χριστιανική, τήν εὐρύτητα, τόν ζῆλο νά μεταδώσει κάτι καλό, μέ διάκριση, μέ μετριοφροσύνη, μέ τρόπο πολύ κατάλληλο καί οἰκοδομητικό . Μέ λόγο ζωντανό, ἀληθινό, γνήσιο, ἀπό τήν ἐμπειρία της. Ποτέ δέν ἔκανε τό δάσκαλο, ποτέ δέν ἔλεγε μεγάλα λόγια, ποτέ δέν ἔκανε ἐπίδειξη. Ἔκρυβε τόν πλοῦτο της τόν πνευματικό.Ἐντρύφησε στήν Ἁγία Γραφή, στήν ἐμπειρία τηςἘκκλησίας, χωρίς νάτο διαφημίζει, εἶχε ἐμβαθύνει πολύ, καί εἶχε κάτι νά μεταδώσει σέ κάθε ἄνθρωπο. Διακόνησε στόἔργο τοῦ π.Χρυσοστόμου  Παπασαραντόπουλου, τοῦ πρώτου Ἕλληνα Ἱεραπόστολου τῆςἈφρικῆς, τοῦἈρχιεπίσκοπου Σινᾶ Δαμιανοῦ, πού τήν κάλεσε κάτω στήν κοιλάδα της Φαράν, τοῦ ΕἰρηναίουΜητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου καί Μητροπολίτου Γερμανίας., εὐλογήθηκε ἀπό τόν ΓέρονταἈμφιλόχιο Μακρῆ, ὀνομαστό Γέροντα της Πάτμου, πούτῆςἔδωσε τό μικρό μοναχικό σχῆμα μέ οἰκουμενική ἀποστολή, κράτησε ἐπαφή ἀμοιβαίου σεβασμοῦ μέ τό Γέροντα Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ-Ἀγγλία. Δέν εἶναι τυχαῖο μέ ποιούς εἶχε ἐπικοινωνία καί μέ ποιούς εἶχε ἀναφορά πνευματική, δέν εἶναι τυχαῖο. ».

Πατήρ Ἡλίας Μαστρογιαννόπουλος, ὁ πνευματικός της Πατέρας ἐπί χρόνια

Ἡ Ὁσία Μητέρα ἡμῶν Γαβριηλία γεννήθηκε στίς 2Ὁκτωβρίου τοῦ 1897 τήν ἡμέρα τῆς πανίερης μνήμης τῶν μεγαλομαρτύρωνἉγίων Κυπριανοῦ καί Ἰουστίνης. Γεννήθηκε στή Βασιλίδα τῶν πόλεων, στό σταυροδρόμι τῶν λαῶν καί τῶν θρησκειῶν, ἀνατρεφόμενη καί παιδαγωγούμενη στό μεγάλο ὀρθόδοξο Rummillet μέ τεράστια παρουσία στό πολιτισμικό, οἰκονομικό καίπνευματικό περιβάλλον της Κωνσταντινούπολης, στήνΠνευματική Καθέδρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαχείου.Ἡ Ρωμαίικη κοινότητα ἀριθμοῦσε πάνω ἀπό 300.000 ἄτομα και μεγαλουργοῦσε ὡςμεγαλοαστική τάξημέ δυναμική στό ἐμπόριο καί στό χρηματοπιστωτικό σύστημα, μεταφέροντας τήν ἐμπειρία της ὡς διάμεσος τῶν εὐρωπαίων κεφαλαιούχων. Ἡ πνευματική ἄνθιση τοῦmillet, παράλληλα μέ τήν οἰκονομική του, καταγράφεται στό πλῆθος τῶν ρωμαίϊκων ἱδρυμάτων του, στούς φιλεκπαιδευτικούς συλλόγους του, καθώς καί στήν σημαίνουσα παρουσία της Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς∙ πανάρχαιο σύμβολο ἑλληνορθόδοξης Παιδείας.

Ἡ μικρή Αὐρηλία (τό κοσμικό της ὄνομα) ἀναπνέει στό Φανάρι καί μορφώνεται μέ ὅλα τά βασικά ἐφόδια της ἰσχυρῆς εὐρωπαϊκῆς παιδείας: Γαλλικά, ἀγγλικά, πιάνο, SavoirVivre. Ὅπως λέει ἡ ἴδια: «Τόν χειμῶνα μέναμε στό Ταξίμ, καί τό καλοκαίρι στόὡραῖο νησί τῆς Χάλκης, στολίδι τῶν Πριγκιποννήσων».

Ἡ Αὐρηλία θά δεχτεῖ τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ἀπό τόν τότε Διευθυντήτῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, Μητροπολίτη Γερμανό Στρηνόπουλο, μετέπειτα Μητροπολίτη Θυατείρων καί Μεγάλης Βρετανίας, ἐνῶ ἀνάδοχός της εἶναιὁἐξαίρετος Θεολόγος Βασίλειος Ἀντωνιάδης, Καθηγητής τῆς ἴδιας Σχολῆς.

Ὄντας Μοναχή θά γράψει στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά νά ζητήσει Εὐχή καί Εὐλογία, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1970 καί σέ ἀπαντητική Πατριαρχική ἐπιστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Ἀθηναγόρα διαβάζουμε: «Ἐνθυμούμεθα ὑμᾶς καί τούς προσφιλεῖς οἰκείους καί συγγενεῖς ὑμῶν, καίἐδοκιμάσαμεν πολλήν συγκίνησιν πληροφορηθέντες, ὅτι ἕν μέλος της οἰκογενείας ὑμῶν ἀφιερώθη εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ Κυρίου…».

Ὁ πατέρας της εἶναι σημαίνων παράγοντας της κοινότητας, ἀντιπρόσωπος της γαλλικῆς ἐταιρείας MessageriedeFrance, καί καθώς εἶναι εὔπορος ξυλέμποροςκτίζει ἕνα περιβάλλονἀρχοντιᾶς,μέὑλικές ἀνέσεις, ἀσφάλεια ἀλλά καί διαποτισμένο ἀπό χριστιανικό ἦθος γιάτήν πολύτεκνη οἰκογένειά του, στήν οἰκία του, στό Φανάρι.

Ὡς τέταρτο τελευταῖο παιδί της οἰκογένειάςτης,ἀφοῦ ἡ οἰκογένεια ἔχει ἄλλα τρία παιδιά: τήν Βασιλική, τήν Παυλίνα καί τόν Ἀλέξανδρο, ἡ Ἁγίαθάλάβει ποιότητα καί ποσότητα ἀγάπης, τήν ὁποῖα καί θά μετακενώσει παντοῦ καί πάντα. Ἀνατρέφεται σέ ἕνα περιβάλλον ἀγάπης, εὐσέβειαςκαί χριστιανικῆς εὐλάβειαςἀπό ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογενείας της, ἀλλά κυρίως ἀπό τήν μητέρατης,Βικτώρια Χριστάκη,κόρη κορυφαίου παθολόγου τοῦ Σουλτάνου.

Παιδαγωγεῖται σέ ἕνα σπίτι ἄκρως φιλόξενο, χαρούμενο, ἀνοικτό στόν κόσμο καί στόν πλησίον.Μεγαλώνει καί κτίζει μιά ἰδιαίτερα στενή πνευματική σχέση μέ τήν μεγάλη αδελφή της Βασιλική, ἡ ὁποῖατῆς ἀφηγεῖται ἱστορίες ἀπό τήν Βίβλοκαίτήν εἰσάγει σέ πλεῖστα θεολογικά ζητήματα, ἀναφορικά μέτήν θεϊκή ὑπόσταση,τόἀπανταχοῦ παρόν καί ἤδη ἀπό τεσσάρων χρονῶν ἀντιλαμβάνεταιὅτι πρέπει σοβαρά καί προσεχτικά νά βαδίζει στή ζωή Της.

Ἡ Χάριςτῆς παρουσίας της καί τό γλυκό της χαμόγελο,τήν καθιστοῦν ἀξιαγάπητη σέ ὅλους καί ἡ ἴδια ἀπό μικρή θά δείξει τήν μεγάλη ἀγάπη της γιά τόν άνθρωπο.

Ὡς μαθήτρια φοίτησε στό Ζάππειο Παρθεναγωγεῖο.Τό Ζάππειο εἶναι τό Πρότυπο Σχολείο στό ἱστορικό Πέρα. Ἡ μόρφωσή της,οὐσιαστική καί πολύπλευρη, προέρχεται κυρίως μέσω τηςνεωτερικῆς παιδείας τοῦ ἰδρύματος.

Τό 1879 τό Ζάππειομετασχηματίζει τήν ἐκπαίδευση, ἡ ὁποῖα, ἐκτός ἀπό ἐθνικό, ἠθικοποιητικόκαί γνωστικομορφωτικό χαρακτήρα, στοχεύει στήν ἐπαγγελματική κατάρτισητῶν μαθητριῶν.Τούς καλλιεργεῖται ἡ ἀγάπη γιά τήν γεωργία καίτήν ἐργασία,ἐνῶ παράλληλα,ἡδιδαχήτηςἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας, ἡ θρησκευτική διδασκαλία, ἡ ἱστορία, καί τά φυσικομαθηματικά παρέχουν σημαντικά ἐφόδια παιδείας.

Οἱ πρῶτες ἀπόφοιτες τοῦ Ζαππείου παίρνουν ὑποτροφίες γιά ἰδρύματα τοῦ ἐξωτερικοῦ, γεγονός πού θεωρήθηκε γιά τήν ἐποχή του, ὄχι ἀπλῶς καινοτόμο, ἀλλά καί ἐπαναστατικό. Σέ μιάἐποχή ὅπου οἱγυναίκες δέν μορφώνονταν κἄν, οἱ μαθήτριες τοῦ Ζαππείου διέπρεπαν στίς ἐπιστῆμες καί τά γράμματα.

Μετά τό Γυμνάσιο,θά συνεχίσει τίς Σπουδές της στήν Ἐλβετία, στήν Σχολή Γεωπονικῆς τοῦ Estavayer-Le-Lac(Εσταβαγιέρ λε λακ).Ἀπό τήν ἀνώτατη αὐτή ἐκπαίδευση ,θά ἀποκτήσει μιά ἰδιαίτερη ἀγάπη γιά ὅλα την κτίση καί ἰδιαίτερα γιά τάφυτά και τά δέντρα τά ὁποῖα και φροντίζει μέπερισσό ἐνδιαφέρον και ἀγάπη  .

Τό 1923 μέ τήν ἀνταλλαγή πλυθυσμῶν, ἡ Ἁγία μας θά ξεριζωθεῖ βίαια μαζί μέ τήν οἰκογένειά της ἀπό τήν ἀγαπημένη της Πόλη καί θά μετακοίσει στή Θεσσαλονίκη.Ἐκεῖ θά δώσει ἐξετάσεις καί θά παρακολουθήσει ὡς ἀκροάτρια στό Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιοτήν Φιλοσοφική Σχολή.Ἦταν ἡ δεύτερη γυναίκα πού σπούδασε στή Φιλοσοφική Σχολή.

Παρακολουθεῖμαθήματα τῶν μεγάλων γλωσσολόγων Γληνοῦ, Δελμούζου, Τριανταφυλλίδη.Ἡ κατάρτιση και ἡ φιλολογική της παιδεία εἶναι ἀρίστη . Γνώριζε ὁλόκληρα ἐδάφια τῶν κλασικῶν καί τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων στό πρωτότυπο , τά ὁποῖα και εἶχε ἀποστηθίσει. Τά καλοκαίρια στή Φλώρινα διδάσκει ἀμισθί τάφτωχά παιδιά της περιοχῆς.

Τότε στή Θεσσαλονίκη θάἀρρωστήσει πρώτη φορά βαριά. Ὑψηλός πυρετός γιά μέρες. Ἕνα βράδυ ξυπνᾶ ἀπό ἕνα μεταλικό ἦχο. Ἕνας νέος εἶναι μπροστά στό κρεββάτι Της. «Μή φοβᾶσαι», τῆς λέει, «αὔριο θά εἶσαι καλά.» Καί ἔγινε καλά. Πῶς νά μήν γίνει, ἀφοῦ Αὐτός πού τῆς τό ἔλεγε ἦταν ὁ Ἅγιος Δημήτριος! Ὁ μέγας Προστάτης τῆς χρισμένης ἀπό τόν Κύριο Θεσσαλονίκης. Ξημέρωνε26 Ὁκτωβρίου. Ἡ ἡμέρα της Ἑορτης Του.

Τό πέρας τῶν σπουδῶν της, ἡ πνευματική της ἀναζήτηση καί ἡ ἐπιθυμία της νά προσφέρει, μέ ὅλους τούς τρόπους καί τά μέσα, βοήθεια στόν πάσχοντα, τήν βρίσκει στήν Ἀθήνα ὅπου καίἀρχικά ἐργάζεται σέ μιά ἰδιωτική ψυχιατρική κλινική.Ἐκεῖ παρέμεινε ἕναν μόνον χρόνο, ἀφοῦ οἱ συνθῆκες ἦταν ἄθλιες γιά τούς πάσχοντες καί τούς ἰατρούς.Ὁ ἰδιοκτήτης ἦταν ἄθεος, σκληρός ἄνθρωπος,ἕνας ἐπαγγελματίας τοῦ κέρδους. Μιά μέρα ἕνας ἄρρωστος πέθαινε καί ἤθελε νά μεταλάβει. Ἡ ἴδια θά καλέσει τόν ἱερέα παρά τήν ρητή ἀπαγόρευση καί ὁ ἰδιοκτήτης μόλις τό μαθαίνει τήν ὑβρίζει χυδαῖα καί τήν ἀπολύει. Σέ λίγες μέρες ἕνα μεγάλο κακό ξεσπᾶ στήν κλινική, ἀπανωτοί καί ἀδικαιολόγητοι θάνατοι. Τότε τήν παρακαλεῖ αὐτός ὀ σκληρόκαρδος νά φωνάξουν ἕναν ἱερέα γιά εὐχέλαιο. Τότε καί μόνο σταμάτησε τό θανατικό καίὁἴδιος μεταστράφηκε.

Στήν συνέχεια, καί κατά παραχώρηση τοῦ Θείου Θελήματος, τήν βρίσκουμε στήν Ἀγγλία, ὅπου θά ταξιδεύσει ὁλομόναχη καί μόνο μέ μία χάρτινη λίρα Ἀγγλίας.Στήν Ἀγγλία τοῦΔευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου βρῆκε διάφορες ἐργασίες, ἀλλά πολλούς καί ἀγαπημένους φίλους, βοήθησε πλῆθος ἀπόρων, ἀσθενῶν καί ἀνέργων χωρίς νά ὑπολογίζει τήν προσωπική της ξεκούραση.

Στήν Ἀγγλία θά σπουδάσει ἰατρός- ποδολόγος, εἰδικότητα σπάνια καί πολύ ἰδιαίτερη πού θά τῆς φανεῖ πολύ χρήσιμη στό πνευματικό της ἔργο, ἀφοῦ, ὅπως λέει ἡ ἴδια, στό πρῶτο στάδιο τῆς ζωῆς της ἀπό τά πόδια θά ἔφτανε στήν καρδιάτῶν ἀνθρώπων.Ἰδιαίτερα ὅμως προσέφερε τίς ὑπηρεσίες της ἀμισθί ὡς ποδολόγος σέ φτωχούς Κύπριους ἐργάτεςπού ὑπέφεραν ἀπό τή σκληρή πολύωρη ὀρθοστασία.

Τό 1945 μέτό ὁριστικό τέλος τοῦ πολέμου ἐπιστρέφει στήν Ἑλλάδα μέ τήν ἀνθρωπιστική ἀποστολή βοήθειας γιά νά διευθύνει τήν Γεωργική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης, τήν Σχολή Οἰκοκυρικῆς γιά τά φτωχά καί ἄπορα κορίτσια της Ἐπαρχίας.

Δύο χρόνια ἀργότερα, στήν Αθήνα,θά ἀνοίξει τό Θεραπευτήριό της στήν περιοχή τοῦ Κολωνακίου, στήν ὁδό Σόλωνος καί Μασσαλίας,ὡς ἰατρός ποδολόγος.

Ἔγινε γνωστή καί διάσημη ἰατρός. Ὅλη τήν ἠμέρα ἐργαζόταν σκληρά. Ἡ ζωή της, ἐλάχιστο φαγητό, αὐστηρή τήρηση τῶν νηστειῶν, καθημερινή ὁλόθερμη καί ἀδιάλειπτη προσευχή,δουλειά ἀπερίσπαστη.

Θεράπευε τά πόδια, ἄκουγε γιά ὧρες τήν πάσχουσα ψυχή καί συμβούλευε,συντρόφευε, συμπονοῦσε καί συμπορευόταν, προσευχόμενη στόν Κύριο γιά τόν κάθε ἄνθρωπο.

Κέρδιζε πολλά χρήματα, 500 ἔως καί 600 δραχμές τήν ἡμέρα. Ἔως τό βράδυ δέν εἶχε πεντάρα. Πλήρωνε σέ ἕναν τυφλό τόἐνοίκιο, σέἕναν ἄνεργο ἀγόραζε ροῦχα καί τρόφιμα, σπούδαζε ἄπορους νέους φοιτητές,φρόντιζε καίἀνακούφιζε κάθε πρόβλημα οἰκονομικό,ὀποτεδήποτε καί ὁποιουδήποτε τῆς χτυπούσε τήν πόρτα. Οἱ φίλοι της τῆς φώναζαν ὅτι τήν ἐκμεταλλεύονται καίἐκείνη ἀπαντούσε:«Μοῦ εἶναι ἀδύνατο νά μήν δώσω σέὅποιον μοῦ ζητάει!»

Ἡ 24η Μαρτίου τοῦ 1954 εἶναι ἡἡμέρα πού τήν καθόρισε πνευματικά. Πεθαίνει ἡἀγαπημένη της μητέρα μέ τήν ὁποία εἶχε στενότατο ψυχικό καί πνευματικό σύνδεσμο καίἡὁποία σέ κάθε ἀποστολή της τήνσυνόδευε μέ τάἐξῆς λόγια: «Πήγαινε παιδί μου καί μήν σέ νοιάζει, ἐγώ θά εἶμαι ἐδῶ νά σέ περιμένω». Τήν ἡμέρα τῆς ἀποδημίας τῆς μητέρας της, ἄρχιζε γιάἐκείνη ἡὁλοκληρωτική ἀφοσίωση στόν Κύριο.

Ὑπακούοντας στόν Εὐαγγελικό λόγο«Ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα,δός φτωχοῖς καί ἀκολούθει Μοι»,ἀναζητᾶ ,προσευχομένη, πνευματικό σημάδι γιά τό θέληματοῦ Κυρίου, λέγοντας: «Ὁπρῶτος ἄνθρωπος πού θάχτυπήσει τήν πόρτα τοῦ ἰατρείου μου,θά πάω στόν τόπο πού κατάγεται». Ἦταν ἕνας Ἰνδός.Καί φεύγει, 58 χρονῶν χωρίς καθόλου χρήματα. Καί διαμένει σέ ὅποιο κατάλυμα τῆς ἑτοιμάζει ὁ Κύριος. Ἀπό σπηλιά, βαγόνι τρένου, μέχρι παλάτι Μαχαραγιᾶ.

Ἔτσι ξεκίνησε ἡ μεγάλη ἱεραποστολική της δράση,ἡἀρχή τῶν πολυάριθμων ταξιδιῶν της σέ δεκάδες χώρες καίἑκατοντάδες πόλεις ἀνά τήν ὑφήλιο. Ὅπως λέει ἡἴδια: «Μάἀξίωσε ὁ Θεός καίἔφθασα ὡς τάἸμαλάϊα Ὅρη, σχεδόν στίς πηγές τοῦ Γάγγη. Ἔφθασα ὡς τήν ΜομπάσατηςἈνατολικῆς Ἀφρικῆς. Ἔφθασα ὡς τήν Καλιφόρνια καί τόν Καναδᾶ.Ἀφήνω Ἀγγλία, Ἰταλία, Γαλλία, Ἐλβετία καίὅλες τίς χώρες πού εἶναι δίπλα μας. Καί τελικά, ὁ Κύριος, ἀπό ἐκεῖ πάνω, ἀπό τά βουνά τῶν Ἰνδιῶν, μέ κατέβασε μέ τήν μεγάλη ἀγάπηκαίὁδηγία καί προστασία Του κατ΄ εὐθείαν στή Βηθανία, στό μοναστήρι της Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ὅπου ἔγινε ἡ δική μου «Ἀνάστασις» καίἔβαλα τό ράσο».

Στήν Ἰνδίαθά μείνει γιά πέντε χρόνια. Ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους σταθμούς στή ζωή της.

Ἀγάπησετήν Ἰνδία. Ἐργάστηκε, βοηθώντας τούς πιό περιφρονημένους καίἐγκαταλειμμένους ἀνθρώπους, τούς λεπρούς Ἰνδούς, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης,ἀπολύτως ἐμπιστευόμενη τήν Πρόνοια τοῦΧριστοῦ, πλένοντας μόνο τά χεράκια της μέ σαπούνι, χωρίς γάντια,μέ δύο ἀλλαξιές ροῦχα,ἕνα ζευγάρι πέδιλα καί μιά ζακετούλα.

ἩἸνδία τήν λάτρεψε. ἩἸνδία τῶν Γιόγκι, τῶν Βουδιστῶν, τῶν Γκουροῦ, τῆς πολύωρης, τῆς ἀδιέξοδηςκαί πλανεμένης πνευματικῆς ἀναζήτησης θάβρεῖ στό πρόσωπο τῆς Γερόντισσας τήν ἀποκαλυπτική καί ἄμεσα βιωματική ἀλήθεια τηςὈρθοδοξίας. Μέ τήνδύναμη τῆς νοερᾶς προσευχῆς, τήν ὁποῖα καί ἀσκεῖ ἀπαρέγκλιτα καίἀπερίσπαστα τά βράδια, διώχνει τίς δαιμονικές ἐπιθέσεις, ἀποκαλύπτειτίς ἀπάτες τῶν δῆθεν πνευματικῶν βουδιστῶν.

Ἦταν ἀτρόμητη. Ἕνα βράδυ στήν ζούγκλα της ἐπιτίθεται μία τίγρις. Τήν σταυρώνει καί λέγοντας τήν Εὐχή τήν ἀκινητοποιεῖ.Στό καθημερινό της , ἰδαιτέρως ἐπίπονο καίκουραστικό , πρόγραμμα , ἦταν ἀπαραίτητη ἡ δίωρη ἀνάγνωση τηςἉγίας Γραφῆς καίἡ πολύωρη προσευχή.

Ἡ Ἁγία Γερόντισσα ἔζησε καί σέ μοναστήρια ἀλλόδοξων (χωρίς νάσυμπροσεύχεται , νάσυνεορτάζει καί να συμμετέχει στην λατρεία ποτέ μαζί τους!).

Ἐπιλέγει νά μιλάει μόνο μέ πράξεις ἀγάπης. Ἀγαπάει τούς πάντες, τούς αἰρετικούς,τούςἀλλόδοξους, τούς συναναστρέφεται, τούς διακονεῖ, θυσιάζει τόν ἑαυτό της γιά νάὑπηρετήσει φτωχούς, ἄρρωστους, λεπρούς, σέξένες καίἀφιλόξενες χώρες.

Μέἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, παραδίδεται στήν Πρόνοιά του, ζητώντας τήν στήριξη τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, λέγοντας ὅτι οἱἍγιοι Ἄγγελοι τῆςἔλεγαν ὅτι αὐτό πού μετράει πιό πολύ εἶναι τό ποσόν καί τό ποιόν τηςἀγάπης πού δίνεις στούς ἄλλους χωρίς διακρίσεις!

Δέν ἔπαιρνε ποτέ χρήματα καί ἄν τῆς τά ἔδιδαν τά ἔδινε ἀμέσως σέὅποιον τῆς ζητοῦσε. Τά θεωροῦσε τό πιό βρώμικο πράγμα.«Τά χρήματα εἶναι τά περιττώματα τοῦ διαβόλου» , συνήθιζε νά λέει .

Βοηθοῦσε πλῆθος ἀνθρώπων καίἦταν ἡ αἰτία πολλοί ἄνθρωποι νά βαφτιστοῦν Ὀρθόδοξοι. Ποτέ δέν μιλοῦσε σέἄλλους γιά τόν Χριστό ἄν δέν τῆς τό ζητοῦσαν οἱ ἴδιοι. Ἔκανε σημαντικές γνωριμίες. Γνώρισε τήν καθολική μοναχή Μητέρα Τερέζα καί μαζί περιέθαλπαν τά μωρά κοριτσάκια πού πετοῦσαν οἱἄσπλαχνοι γονεῖς τους στά σκουπίδια, ἐπειδή τά κορίτσια στήν Ἰνδία ἦταν βάρος στήν οἰκογένεια διότι ἔπρεπε νά τά προικίσουν.

Γνώρισε, τόν Baba Amte, τόν Ἰνδό δικηγόρο καίἀκτιβιστή καί ἀνθρωπιστή, πούἐγκατέλειψε καριέρα, πλούτη και κοινωνική ἀναρρίχηση καί μέ πολλή προσωπική ἐργασία καίἀγώνα, ἴδρυσε μαζί μέ τήν οἰκογένειά του ἕνα χωριό κατοικίας καί περίθαλψης λεπρῶν στή ζούγκλα.

Ἡ συνεργασία καί ἡ φιλία του μέ τήν Γερόντισσα τόν βοήθησε νάἐκτιμήσει τήν Ὀρθοδοξία, ἐνῶὡς τότε γνώριζε μόνο τόν “ἀποικιοκρατικό” χριστιανισμό της Δύσης.Σέ κάποιο συνέδριο, διακήρυξε δημόσια: “Δέν εἶμαι ὀρθόδοξος χριστιανός, ὁμολογῶὅμως ὅτι μετά ἀπό τήν γνωριμία μου μέ τή Γερόντισα Γαβριηλία, περπατῶ σκυφτά στή σκιά τοῦ Σταυροῦ”.

Γνώρισε τήνIndiraGadi, κόρη τοῦMahatmaGadi.Ἀργότερα, μέ πρόσκληση τοῦἀμερικανοῦἱεραποστόλου Stanley Jones, καίὑπό τήν εὐλογία τοῦἈρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου, θά ξεκινήσει περιοδεία σέ δώδεκαπολιτεῖες τῆςἈμερικῆς καί στόν Καναδᾶ, διάρκειας δυόμιση μηνῶν, ὅπου μπροστάσέἑκατοντάδες Διαμαρτυρόμενους θάὁμολογήσει τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί πνευματικότητα . Τήν καλοῦσαν ἀπό διάφορες χῶρες καίἀπό διάφορες αἰρέσεις γιάνά μιλήσει γιάτήν ὀρθοδοξία καί πραγματικά ἄφηνε τά πλήθη ἄλαλα.

Σέ προτεσταντική σύναξη ἦταν ἡ μόνη πούἄφησαν νά μιλήσει γιά τήν Παναγία καί στήν κυριολεξία τούς συγκλόνισε. Δέν ἀγαποῦσε ὅμως καθόλου τήν συμπροσευχή- ὅσο κίἄν εἶχε φιλίες καί σχέσεις μέἀνθρώπους ἀπό ἄλλα δόγματα. Ὅταν ζοῦσε στήν Ἀθήνα, τηλεφωνοῦσαν Μοναχές Ἐτερόδοξες καίτῆς λέγανε: «Νάἔρθουμε νάσυμπροσευχηθούμε;». «Δέν προσεύχομαι μέ παρέα», τούς ἔλεγε , «Ἐλάτε ὅμως νά πιοῦμε ἕνα ὡραίο τσάι καί νά μοῦ πείτε τά νέα σας»…

Στήν Ἀμερική ἔζησε, συνοδεύοντας ἕνα τυφλό μαῦρο παιδάκι, τήν ρατσιστική βία καί τό μῖσος. Ἦταν φίλη τοῦ Μάρτιν Λοῦθερ Κίνγκ καίτῆς μητέρας του, πού βρῆκε τόν ἴδιο θάνατο μέ τόν γυιό της.

Μετά τήν Ἰνδία βρέθηκε στάἸμαλάια γιάἕναν χρόνο μέ λιτή τροφή, μόνη μέ τό Θεό, σέὥρες ἀτελείωτης καλλιέργειας τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Ἡἴδια ἔλεγε ἀργότερα ὅτι ἐκεῖνο τόν χρόνο ἔζησε τόν ἡσυχαστικό μοναχισμό! Πίστευε πλέον ὅτι  θέλημα τοῦ Θεοῦἦταν νά γίνει Μοναχή! Τότε κατάλαβε ὅτι ὁ μοναχισμός εἶναι ἕνας ἀνώτερος τρόπος ζωῆς.

Φεύγει τότε γιά τήν Βήθανία ὅπου λαμβάνει τήν ρασοευχή μετά ἀπό τριετή δοκιμασία της καί τόὄνομα Γαβριηλία, στή μοναστική κοινότητα Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Τά ναῦλα γιά τήν Βηθανία ἄλλη μιά φορά βρέθηκαν μέ θαυματουργικό τρόπο κίἔτσι πῆγε σέἡλικία 62 ετών!

Κατόπιν πηγαίνει στήν Πάτμο ὅπου καί συναντᾶ τόν Μεγάλο,ὅπως ἔλεγε ἡἴδια, Γέροντα , Ἅγιο σήμερα ,Ἀμφιλόχιο Μακρῆ . Ὁ Ἅγιος τήν κάνει μικρόσχημη μοναχή καίτῆς δίνει τήν εὐχή του γιάἐσωτερική ἱεραποστολή.

Θά μεταβεῖ στήν Ἀθήνα τό 1978 ὅπου καί θα ἐγκαταβιώσειστήν ἱερά Μονή Εὐαγγελίστριας, τήν Νέα Ἱερουσαλήμ, ὅπως ἡἴδια ἔλεγε. Μέσα ἀπό τό μοναστήρι ἀλληλογραφοῦσε καί βοηθοῦσε πολλούς ἀνθρώπους.

Ἀκολουθεῖἡἐξωτερική ἱεραποστολή στήν Ἀφρική μέ τόν ἀείμνηστο Ἱεραπόστολο π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο καί τόν μακαριστό Γέροντα Παῦλο Νικηταρᾶ, τόν πρωτόκλητο πνευματικό υἱό τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου. Μαζί ἔτρεχαν στήν Οὐγκάντα, τήν Κένυα, τήν Τανζανία καί τό Κονγκό καίὁ Γέροντας Παῦλος μέ μέγιστο θαυμασμό μιλοῦσε γιά τήν Μεγάλη Ἱεραπόστολο Γερόντισσα Γαβριηλία.«Ἡ ἀδελφή Γαβριηλία ἦταν μεγάλη προσωπικότητα. Μεγάλη ἱεραπόστολος.Ἔτρεχεσέ νοσοκομεῖα, φυλακές,παντοῦ, νά δίδει βοήθεια στόν ἐμπερίστατο»

Στήν Ἀθήνα ἐπανέρχεται χωρίς νάἔχει οὔτε χρήματα οὔτε κατάλυμα γιά νά μείνει. Πηγαίνει νάἐκκλησιαστεῖ στόν Ἅγιο Λουκᾶ Πατησίων.Ἐκεῖ, μετά τό πέρας της Θείας Λειτουργίας,ἔρχεται ὁἘφημέριος τοῦἹεροῦ Ναοῦ,ὁ πατέρας Ἀγαθάγγελος Μιχαηλίδης, ἕνας ἀγωνιστής ἱερέας πού λειτουργοῦσε σχεδὸν καθημερινά, ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν ἦταν ἡ ἑβδομάδα ὑπηρεσίας του, θεωρώντας ὑποχρέωσή του τὴν καθημερινὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ μας.

Ὁ πατέρας Ἀγαθάγγελος διορατικά ἀντιλαμβάνεται ὄτι δέν ἔχει τόπο νά μείνει καίτῆς παραδίδει τά κλειδιά ἑνός διαμερίσματος τῆςἘκκλησίας πού ἦταν κατάλυμα γιάἱεροσπουδαστές ,στό κέντρο τηςἈθήνας, στά Πατήσια. Τό διαμέρισμα αὐτό θά γίνει Ἀσκητήριο. Τόπος ἐσωτερικῆς ἱεραποστολῆς. Ὁ ἴδιος ὁἍγιος Σοφρώνιος ὁ Ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας , τῆς εἶχε ἐξάρει τη σημασία τῆς ἀσκητικῆς μέσα στην καρδιά τῆς πόλης , λέγοντας ὅτι ἡ πόλη εἶναι πιό ἔρημη ἀπο τίς πιό ἀσκητικές ἐρήμους .

Τό σπίτι τῆς ἐσωτερικῆς στόν κόσμο Διακονίας της , θά λάβει τό ὄνομα, τό σπίτι τῶν Ἀγγέλων. Παραμένει στό σπίτι τῶν Ἀγγέλων, ἕντεκα χρόνια καί κάθε μέρα δέχεται καίδιακονεῖ πνευματικά ἑκατοντάδες ἐμπερίστατους.

Συνδέεται πνευματικά μέ τόν πατέρα Γαβριήλ Τσάφο, μέ καταγωγή ἀπό τά Βρύουλα της μικράς Ἀσίας, πούἦταν ἐφημέριος στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀνδρέου στήν πλατεία Ἀμερικής Μετά ἀκολουθεῖἡ ἐγκαταβίωση στήν Αἰγινα ὅπου ὁ  Μητροπολίτης Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης, τῆς παραχωρεῖ τό Κελλίον της Ἁγίας Σκέπης.

Ὁ Γέροντάς της καί πνευματικός της, ὁ Ἀγωνιστής Γέροντας Διονύσιος Μικραγιαννανίτης πού διακρίθηκεὡς ἐξομολόγος-Πνευματικός πολλῶν μοναχῶν καί λαϊκῶν  θάτῆς κάνει καί τήν κουρά της ὡς μεγαλόσχημη μοναχή.

Στή συνέχεια, στίς 25 Νοεμβρίου 1990 φτάνει στή Λέρο, γιά νά ἱδρύσει τήν ἱερά Μονή τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων μέ τήν πνευματική της κόρη, τήν ἀδελφή Γαβριηλία τήν νεώτερη.Θά παραμείνει στήν ἁγιοτόκο καί ἁγιοφόρο Δωδεκάνησο δύο ἔτη .

Ἡ Ἁγία Γερόντισσά μαςἐκοιμήθη σέἡλικία 95 ετών, στίς 28 Μαρτίου τοῦ 1992 στό Μοναστήρι τῶν Ἀγγέλων στή Λέρο.

Προαισθανόμενη τήν ἐκδημία Της ,λίγο πρίν ἐγκαταλείψει αὐτόν τόν κόσμο ἀνασηκώνει τά χέρια της,τά προσευχητικά, θεραπευτικά, ὁσιακά της χέρια  πούδιακόνησαν καί διακονοῦν ὅλους τούς ἀνθρώπους σέὅλα τά μήκη καί τά πλάτη της γῆς,στούς Μεγάλους Διακόνους τοῦ Οὐρανοῦ καίτῆς Γῆς,στούς Διακόνους τῆς Θεαρχικῆς καί Ἀγαθοδότητος Λαμπρότητος,  στούς Ἁγίους Ἀγγέλους πού ἰδιαίτερα ἀγαποῦσε.

Ἐκείνη τήν στιγμή τῆς ἐκδημίας της, ἀκούστηκε καθαρότατα μιά μελωδία ἄγνωστη, χαρμόσυνη, Ἀγγελική… Αὐτό κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα καί μετά μιά σιωπή πλημμύρισε τό κελί της.

Ὅλες οἱ καμπάνες της Λέρου χτυποῦσαν πένθιμα καί στήν κηδεία Της παρευρέθη πολύς λαός. Ἐψάλλη ἡἘξόδιος Ἀκολουθία γιά Μεγαλόσχημο Μοναχή.

Τήν ὥρα πού τήν συνοδεύανε Μοναχές στό ταφικό μνῆμα,ὁΜητροπολίτης Λέρου, Νεκτάριος, θέλησε νά δεῖ γιά τελευταία φορά τό πρόσωπο Της. Κανείς δέν ἀνέπνεε. Ὅσοι εἶδανε τόΠρόσωπό Της,κάνανε τόν Σταυρό τούς λέγοντας ὅτι δέν ὑπάρχουν λόγια γιά νά περιγράψουναὐτό πού εἴδανε…

Εἶδαν Ἅγιο σκήνωμα μιᾶς Γερόντισσας,νηπτικῆς, ἀνάργυρης , Ἀσκήτριας .

Τό ἱερό σκήνωμα μιᾶς Ὁσίας Διακόνισσας πού σέ ὅλο τόν κόσμο, διακόνησε τόν ἐμπερίστατο σωματικά, ψυχικά καί πνευματικά ἄνθρωπο καί πού μέ ἀκατάλυτη πίστημετέφερε , μέσυναίσθηση, σύνεση, σιωπή καί σωφροσύνη, τήν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα.

Τό σεπτό σκήνωμα τῆς  ἱεραποστόλου πού εἶχε ὡς βάση τοῦ τεράστιου ἱεραποστολικοῦ Της ἔργου τήν Διακονία κατ΄ ἄμφω. Διακονίατοῦ ἄλλου καί προσφορά καί στό σῶμα καί στήν ψυχή.

Ἡ Διακονία κατ΄ ἄμφω

«Νά κάνουμε ἱεραποστολή ὡς ζηλωτές. Κυρίως μέ τήν ἀγάπη μας, μέ τό καλό μας παράδειγμα καί τή πραότητά μας. Ζηλωτής εἶναι ἐκεῖνος πού ἀγάπαει ὁλόψυχα τόν Χριστό καί στό ὄνομά Του διακονεῖ τόν ἄνθρωπο. Ἀγάπη στόν Θεό καί στούς ἀνθρώπους. Αὐτό εἶναι ζευγάρι, δέν χωρίζει. Πάθος, πόθος, δάκρυα, μέ κατάνυξη, ὄχι σκόπιμα. Ὅλα ἀπό καρδιά!. Νά εἴμαστε χριστιανοί ἀληθινοί. Τότε κανέναν δέν θά παρεξηγοῦμε καί «ἡ ἀγάπη μας πάντα θά στέγει» Ἅγιος Πορφύριος ,ὁ Καυσοκαλυβίτης

Α.Φυσικοθεραπεία: Ἀπό τά πόδια στήν καρδιά.

Ἡ ἱεραποστολή γιά τήν Ἁγίαἔχει ὡς πυρῆνα τήνδιακονία τοῦ ἄλλου, καί ἐπιτυγχάνεται μέ προσφορά ὑλική, ψυχική καί πνευματική στόν πλησίον. Ἡ προσφορά, ἡ διακονία σωματοποιεῖται, γίνεται χαμόγελο, δάκρυα,ἄγγιγμα καί κατόπιν περνᾶ στήν σφαῖρα τῆς πνευματικῆς ἀνάβασης, τῆς συναντήσης μέ τόν Θεό, γίνεται προσευχή, ἀποδοχή, ἀγάπη. «Διότι ἡ ἴδια ἡ φύσις,  ἡ τῆς προσευχῆς, ἀπό γῆς εἰς οὐρανόν ἀνάγει τόν ἄνθρωπο» σύμφωνα με τον Ἅγιο  Γρηγόριο Παλαμᾶ

Ἡ Διακονία γιά τήν Ἁγία εἶναι ὑπέρβαση, κοινωνία μυστικῆς συνέργειας μέ τόν Θεό,κένωση ,βιωματική καίἀποκαλυπτική στάση καί θέση, σταυραναστάσιμηπαρουσία, σημαίνουσα ὁμολογία πίστεως,νηπτική πορεία.

Ἡ Ἁγία συνόψιζε τήν Διακονία στίς πέντε γλῶσσες της ἱεραποστολῆς:

«Ξέρω πέντε γλῶσσες ἔλεγε:

–Ἡ πρώτη εἶναι τό χαμόγελο…

–Ἡ δεύτερη εἶναι τά δάκρυα…

–Ἡ τρίτη εἶναι τόἄγγιγμα…

–Ἡ τέταρτη εἶναι ἡ προσευχή…

–Ἡ πέμπτη εἶναι ἡἀγάπη…

Μέ αὐτές τίς πέντε γλώσσες γυρίζω ὅλο τόν Κόσμο!»

Ἔχοντας λοιπόν ὡς ἐφαλτήριο ἱεραποστολῆς τήν ἰατρική ἐπιστήμη,τήν ὁποῖα καί ἀσκεῖ ἐμπράγματως, ἐφαρμόζει τό:«ὅτι ἔχει σχέση μέ τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου συνδέεται καί μέ τήν ψυχή του».

Ἔτσι, ἀγγίζοντας τόν ἄλλον θεραπευτικά, καταφέρνει νά ἀνοίξει καί τήν ψυχική δίαυλο, τήν καρδιακή ἐπικοινωνία. Σκοπός τῆς φυσικοθεραπείας, κατά τήν Ἁγία,εἶναι τό ἄγγιγμα, ἡ θεραπεία καίἡἀνακούφιση σωματική, ψυχική καί πνευματική διά τοῦ ἀγγίγματος. «Ἀπό τά πόδια στήν καρδιά»συνήθιζε νά λέει.

Ὅταν σπούδαζε τήν ἰατρική ἐπιστήμη, ἕνας φίλος της, Ρῶσος Θεολόγος, ὁ Νίκολας Ζένωφ, τήν ρώτησε γιατί σπουδάζει Φυσικοθεραπεία καίὄχι Θεολογία πού ἦταν συναφές με τά ἐνδιαφέροντά της καί τότε τοῦ ἀπάντησε: ἀπό τά πόδια φτάνω στήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτή ἦταν ἡ διαδρομή ἰάσεως γιά τήν Ἁγία , αὐτή ἦταν ἡ πορεία . Ἡ βαθιά Της πίστη,συνεπικουρούμενη ἀπότό ἀσκητικό Της φρόνημα καίτήν Ἁγιότητα τοῦ βίου Της, μετασχηματίζει καίἀναβαθμίζει τήν Διακονία.Ἡ προσφορά Τηςἀποτελεῖ ἀληθή παρουσία Χάριτος, ὁμολογία Πίστεως, ἰαματική κατ’ἄμφω πηγή .

Τόἱεραποστολικό της ἔργο, ἔχοντας τόν χαρακτῆρα τῆς Διακονίας πρός ὅλους καί ὅλα , παντοῦ και πάντα διαφοροποιεῖται ἐντελῶς ἀπό τήν ἄκαρπη καί ἐπικίνδυνη ἀποικιοκρατική θρησκειολογία τοῦ δυτικοῦ στείρου ὀρθολογισμοῦ, τήν ἐπιβολή καί τήν ἐπιβουλή τοῦ ἄγονου και ἄκαρπου προτεσταντικοῦ κηρυγματικοῦ λόγου, πού προσβλέπει στήνἀτομική σωτηρία,ἀντιπαρχέται τήν ἐπίπεδη ἠθικολογία τῶν καθολικῶν ἱεραποστόλων.

Ἡ Διακονία της ἀντιτίθεται στήν  τυπολατρία,στίς πομπώδεις, κενές φλυαρίες καί πρακτικές, στήν αὐτοπροβολή .

«Ἤμουν στήν Ἰνδία, ὅταν ἦρθε ἕνας φλογερός Ἀμερικανός ἱεραπόστολος . Μοῦ ἔλεγε δέν εἶναι σωστό ἀδελφή νά μήν μιλᾶτε γιά την πίστη σας.Ἐγώ μιλῶ , ἐγώ κάνω ὁμολογία ,ἐγώ ἔχω χιλιάδες στά ἀκροατήριά μου κάθε μέρα . Ἐγώ ,ἐγώ, ἐγώ .Τότε εἶπα μέσα μου : «Θεέ μου πῶς μπορεῖ νά γίνει  νά μήν χρησιμοποιοῦμε ποτέ τό ἐγώ ἀλλά τό ΕΣΥ Κύριε, τό «Ἐκεῖνος ».  Πῶς γίνεται νά  ὁμολογοῦμε ὄχι μέ λόγια , ἀλλά μόνο μέ  ἔργα ἀγάπης!  Εἶναι κρίμα γιατί πολλοί ἄνθρωποι ἄν καί τούς ἔχει καλέσει ὁ Θεός δέν εἶναι σέ ἐπίγνωση ὅτι τούς κάλεσε ὁ Κύριος καί τότε ὁ ἐγωισμός εἶναι ζωντανός . Λένε ἐγώ ἔκανα αὐτό , ἐκεῖνο, τό ἄλλο. Εἶναι κρίμα…»

ἩἉγία προβάλει τήν ἑνότητα, τήν θεραπεία τοῦ κατακερματισμένου, πληγωμένου καί ἀσθενοῦς κόσμου, ξεκινώντας ἀπό τήν θεραπεία τῶν φτωχῶν, καί περιθωριοποιημένων τοῦ κόσμου τούτου , ξεκινώντας ἀπό τὰ ἀσθενῆκαί ἀπό τὰ ἀγενῆ.

Τήν ἡμέρα τοῦἐπίγειου ἀποχωρισμοῦτης μέ τήν μητέρα της,τήν ἡμέρα τῆς κλήσης της, τῆς προσκόλλησης ἐξ ὅλης καρδίας , ψυχῆς ,ἰσχύος διανοίας  στόν Κύριο, θά ἀναχωρήσειγιά ἕνα μακρύ και ἐπικίνδυνο προορισμό . Τήν Ἰνδία .

Διαγράφει ἀσφάλεια , προστασία , αὐτοφροντίδα, ἀνέσεις. Διαγράφει ἐαυτόν. Ζῆ δὲ οὐκέτι αὐτή.Προτοῦἀκολουθήσει την ἱεραποστολική κλίση ,πουλᾶὅλα της τάὑπάρχοντα καί τάμοιράζει στούς φτωχούς, κλείνει τό φυσικοθεραπευτήριό της, τήν τόσο ἐπικερδή κοσμικά ἐργασία της καί μένει κυριολεκτικά στό δρόμο μέ μιά μικρή βαλιτσούλα μέ τά ἀπαραίτητα.  .

Ἀρχικά μεταβαίνειστήν Κύπρο, τό Λίβανο καί τήν Ἰορδανία, ὅπου καί θά ἐργαστεῖ ἀθελοντικάμέ ἐμπεριστάτους ἀσθενεῖς.Θά φθάσει στό Δελχί, στίς 14 Μαΐου 1955. Ἡ πρώτη της διακονία εἶναι ἡἐθελοντική φροντίδα ἀσθενῶν στάἸμαλάια. Κατόπιν, θά προσφέρει ἐθελοντικά στόashram τοῦ Γκουρού Sivananda, ὅπουκαί θά ἀναλάβειτό μικρό ἰατρεῖο.Τήν Πρωτοχρονιά τοῦ 1956 ἀρχίζει τό διακονικό της ἔργο στούς λεπρούς τῆς Ἰνδίας στό ArandWan, ἕνα εἶδος Κέντρου Φροντίδας καίἈποκατάστασης, τοῦ Baba Amte.

Στόχος της εἶναι νάπεριθάλψει ἀσθενεῖς ἀπό λέπρα καίἄτομα μέἀναπηρία ἀπό περιθωριακές κοινωνικές ὁμάδες.Ἐκεῖ καλεῖται νά προσφέρει τίς γνώσεις της καί τίς φροντίδες της στήν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τῶν ἄκρων, καί εἰδικότερα τῶν ἐπιβλαβῶν ἐπιπτώσεων τῆς λέπρας.

Στό ArandWan, ἡ Ἁγία Γαβριηλία ἔρχεται τόσο κοντά μέ τή λέπρα, στήν ὁποῖα θά ἀφιερώσει ἕνα μεγάλο μέρος τῆς δουλειᾶς καίτῆς προσφορᾶς Της.

Ἡ φήμη της θά ἐξαπλωθεῖ σέὅλη τήν Ἰνδία. Τό 1957 κάθε μέρα ἐπισκέπτεται δέκαἱδρύματα τουλάχιστον καί τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1957 τήν βρίσκουμε νάἐργάζεται στόἸνστιτοῦτο Ἐργασιοθεραπείας. Καίὅλα αὐτά χωρίς νά δέχεται καί χωρίς νάἔχει μέὁποιονδήποτε τρόπο χρήματα, ἐγκαταλειμμένη στήν Πρόνοια τοῦ Κυρίου.

Β. Νήψη καί προσευχή: Ἡ νηπτική διακονία τοῦ πάσχοντα

Δεύτερο στάδιο: Κατευθεῖαν στήν καρδιά

Τό 1979, ὅταν ξαναβλέπει τόν φίλο της τόν Ρῶσο θεολόγο,καίμετά ἀπό χρόνια Διακονίας, τοῦ λέει: «Νίκολας σταμάτησε ἡ διαδρομή, ἀπό τά πόδια στήν καρδιά. Τώρα πάω κατευθεῖαν στήν καρδιά.»

Σταθμός νηπτικός στήν ἱεραποστολική Της πορεία εἶναι τόUttar Kashi, στάἸμαλάια. Ἐκεῖ θά μείνει κοντά στίς πηγές τοῦ Γάγγη σέ μία σπηλιά γιά ἔντεκα μήνες ὁλομόναχη μέἡσυχία καί προσευχή , βασικά  στοιχεία  τῆς  νηπτικῆς  πνευματικότητος  .

Καί ἐκεῖ ἀκόμη , δέν ξεχνᾶ τήν ὑλική προσφορά καί βοήθεια στόν πάσχοντα, ἀφοῦ ἄν καί δέν ὑπῆρχε ἔτοιμο ἰατρεῖο, μέτά λίγαφάρμακα πού εἶχε, κατάφερε νά βοηθήσει πολλούς περαστικούς πού εἶχαν πληγές,τραύματα, πονεμένα, καταπονημένα μέλη κτλ.

Ὡς ἡσυχάστρια ἱερουργοῦσε μέ τήν προσευχή, προσφέροντας τόν ἄνθρωπο στάπόδια τοῦ Κυρίου, βιώνοντας τήν ὁλοκληρωτική παράδοση στήν προσευχή καί καλλιεργώντας τήν Εὐχή. Τότε μεταρσιώνεται.Οἱ ἀσθενεῖς Της ἔλεγαν ὅτι εἶχαν τήν εἰκόνα τά χέρια Της νά προσεύχονται σάν νά ἦταν αὐτόνομα, ἡ ἴδια ἡ ἰνδή πρωθυπουργός, Ἴντιρα Γκάντιἐκθείαζε τήν ἱερή παρουσία τῶν χεριῶν Της.

Ἡ προσευχή γιά τήν Ἀγία λάμβανε χαρακτήρα δυναμικῆς  ἰατρικῆς πράξης πού στόχευε καί στην σωματικήκαί τήν πνευματική ἀνόρθωση τοῦ ἀνθρώπου  Ἦταν γιά τήν Γερόντισσα τό κατεξοχήν μέσον τῆς ἀρετῆς τῆς ἀγάπης,ἀλλά καί φάρμακο καθώς για τον Ἱερό Χρυσόστομο χαρακτηρίζεται ὡς σωτήριο φάρμακο που φυγαδεύει τήν ἀρρώστια σώματος καί ψυχῆς.

Γ. Τό μοναχικό σχῆμα: Ἡ ἀνυπαρξία

«Τώρα δέν κάνω τίποτα, δεν λέω τίποτα. Μιλᾶ τό μοναχικό σχῆμα γιά ἐμένα».

Τό1959 εἶχε  ἀρχίσει ἐπαφές μέ τό Μοναστήρι τῆςἈναστάσεως τοῦ Λαζάρου, στή Βηθανία. Ἐκεῖ θά καρεῖ μοναχή. Θάἐπιστρέψει στήν Ἰνδία, τό 1963, ὡς μοναχή πλέον,στήν Ὀρθόδοξη κοινότητα, πού εἶχε συστήσει ὁ Πατέρας Λάζαρος Μούρ (1902-1992), μέ σκοπό νά προσελκύσει δυτικούς χριστιανούς στήν Ὀρθοδοξία.

Ἡ πορεία της Ἁγίας, ὡς πρός τήν Διακονία τοῦ πλησίον, περνᾶ τώρα στό στάδιο της ἀπόσβεσης τοῦ ἐγώ, στήν ὁλοκληρωτική μετακένωση μέσα στόν ἄλλο, στόν πάσχοντα.

Γιά τήν Ἁγία εἶναι ξεκάθαρο. Ἡ σωματική ἀσθένεια, μᾶς λέει, ξεκινᾶ ἀπό μία κακή σκέψη, ἀπό μία στρέβλωση τοῦ νοός, αὐτή ἐγκαθίσταται στήν ψυχή καί σωματοποιεῖται μέ τήν νόσο.

Τότε,μᾶς λέει χαρακτηριστικά, ὅτι πρέπει νά σταματήσουμε νά ζοῦμε μέ τό ἐγώ καί νά γίνουμε ὁ ἄλλος, ἄν θέλουμε νάβοηθήσουμε τόν ἀσθενήνά θεραπευτεῖ ψυχικά, σωματικά καί πνευματικά.

Γιά τήν Γερόντισσα ὁ μοναχός ἔχει τό μεγάλο ὅπλο τῆς προσευχῆς, πού εἶναι μέγιστη ἐνέργεια καί δύναμις. Αὐτή ἀποτελεῖ καίτό ἀνώτερο στάδιο Διακονίας.

Ἡ Κένωση , ἡ ἀπόσβεση τοῦ ἐγώμέσω τοῦ μοναχικοῦ σχήματος  καί ἡ προσευχή ἐνεργοποιοῦν τήν Χάρι. Ὅλες οἱ ἄλλες μορφές Διακονίας γιά την Ἁγία εἶναι ἡμίμετρα.

Παρ΄ ὅλη τήν ἀγάπη μας,μᾶς λέγει  δέν μποροῦμε οὔτε νάἀλλάξουμε τόν ἄλλον, οὔτε νά τόν συμβουλεύσουμε, οὔτε νά τόν ἐπηρεάσουμε, οὔτε να τον θεραπεύσουμε. Καταλήγουμε ὅτι μόνο μέσω της προσευχῆς μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ ἡ ἴασις τοῦ σώματος καίτῆς ψυχῆς.Ἡ προσευχή, μᾶς λέγει, εἶναι Ἁγία Δύναμις, ἐνεργούμενοτῆς Θείας Χάριτος.

Ἡ Ἁγία ὑπῆρξε μύστης τῆς νοερᾶς προσευχῆς, ἀλλά δεν μιλοῦσε γιά αὐτήν ὅπως δέν μιλοῦσαν οἰ πραγματικοί Μῦσται : Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, καί Ἅγιος Ἀμφιλόχιος ὁ νέος .

Ἡ ἴδια μᾶς μιλάει ἐλάχιστα για την νοερά προσευχή με τά ἐξῆς λόγια.:«Ὅταν κάνουμε κομποσκοίνι γιά αὐτούς πού θέλουμε νά βοηθήσουμε, κίνητρό μας νά εἶναι πάντα ἡ ἀγάπη. Τότε νά παίρνουμε κόμπο , κόμπο καί νά εὐχόμαστεγιαυτούς καί νάτούς φέρνουμε νοερά γονατιστούς μπροστά στόν Κύριο , σάν να προσεύχονται οἱ ἴδιοι μπροστά Του. Ἔχω μεγάλη ἐμπειρία πολλῶν ἐτῶν σέ αὐτό τό εἶδος τῆς προσευχῆς διότι ὁ Κύριος μᾶς θέλει συνεργούς . Ὅσο τιποτένιοι και ἄν εἴμαστε.»

Δ.Ἐσωτερική Ἱεραποστολή: Διακονία πρός ὅλους

Τό 1978 θά ἐδραιώσει τήν Διακονία, στό σπίτι τῆς Διακονίας, στόἈγγελικό Ἡσυχαστήριο, στό Σπίτι τῶν Ἀγγέλων στό κέντρο της Ἀθήνας. Ἐκεῖ θά θεραπεύσει,ὅπως μᾶς λένε χαρακτηριστικά τά πνευματικά της παιδιά,ὅλες τίς παθήσεις μέ ἕνα ἀπλό ἄγγιγμα.

Χαρακτηριστικά  ἔλεγε γιά νά κρύψει τό χάρισμα Της, ὅτι γνωρίζει μιά παλιά αγγλική μέθοδο θεραπείας.Ἐκεῖ θά στέρξει,θά στέξει,  θά διδάξει, θά διακονήσει, θά μεταστρέψει, θά ὑπηρετήσει μέ τό παράδειγμα, τή σιωπή καίτήν προσευχή τούς πάντες.

Ἐκεῖ διευρύνονται τά ὅρια τοῦ ἐμπερίστατου. Καί ὁ κοσμικά ἰσχυρός, δυνατός, πλούσιος καί δοξασμένος, ἀναζητᾶ ἰατρό τοῦ σώματος καίτῆς ψυχῆς,ψάχνει  ἕναπνευματικό ὀδηγό, ὅμοια μέ τόν ταπεινό καί καταφρονεμένο τοῦ κόσμου.

Στό σπίτι τῶν Ἀγγέλων ἡ Διακονία θά εἶναι ὁ προθάλαμος γιά τήν ἀλλαγή τοῦ πάσχοντα σωματικά καί ψυχικά. Θά μεταστραφοῦν πολλοί στήν Ὀρθόδοξο πίστη, θάὁδηγήσει πολλούς στά Μυστήρια της ἐκκλησίας,ἀφοῦ δέχεται στό σπίτι τῶν Ἀγγέλων νά ἔρχονται τακτικά μόνο οἱ ἔχοντες λειτουργική ζωή. Ἄν βλέπει ὅτι ἀδιαφορεῖ ὁ ἄνθρωπος πνευματικά, δέν ἐπιμένει.

Ἐκεῖ ἡ Ἀγία θά γίνει μιά ἀγκαλιά, ἕνα καταφύγιο τοῦ πόνου καί θά πάψει νά ὑπάρχει γιά νά ζεῖ ὁ πλησίον, θά πάψει νά μιλᾶ γιά νά δώσει φωνή στά παιδιά Της.Θά γίνει ἡ φωνή, ἡ Παρουσία  καί ἡ ἑλπίδα της σύγχρονης ἱεραποστολῆς.

ΤῆςἈποστολῆς καί τῆς Διακονίας μέσα στόν κόσμο.Στό κέντρο τῆς Ἀθήνας .Στήν πιό ὑποβαθμισμένη κοσμικά περιοχή, στο πού καλεῖται χῶρος πολυπολιτισμικός ,πλουραλιστικός , τόπος ἀποδοχῆς μεταναστῶν και προσφύγων .

Ὅμως ἡ ὀρθόδοξη ἀποκαλυπτική πορεία τῆς Ἁγίας ἔχει πολλά χρόνια πρίν ἔμπονα ἐνσαρκώσει την ἀποδοχή και την ἀγάπη ὡς  ὁλοκληρωτική παράδοση στόν ἄλλο, στόν ἀδελφό , στόν ἐμπερίστατο , σέ αὐτόν πού ἦρθε σέ ἐμᾶς και ὀφείλουμε νάτόν ὀδηγήσουμε στήν ἴαση σώματος καί ψυχῆς .Μέ τήν ἀγάπη ,τήν κένωση καίτήν προσευχή.

Ἄς τήν ἀκούσουμε:

«Εἶναι τώρα εἴκοσι χρόνια πού τό κατανόησα καλά ὄτι ὅταν ἔρχεται ἕνας ἄνθρωπος καί σοῦ λέει τόν πόνο του κιἐσύ ἐκείνη τήν ὥρα ἔχεις τό νοῦ σου στόν ἑαυτό σου, ματαιοπονεῖς. Δέν θά βοηθηθεῖ καθόλου αὐτός ὁ ἄνθρωπος. Ὅταν ὅμως ξεχάσεις ὅτι ὑπάρχεις καί γίνεις αὐτός ὁἄνθρωπος καί ἀκοῦς τόν πόνο του, καίἄς εἶναι κλέφτης, ψεύτης, δολοφόνος καί μπεῖς μές στήν ψυχή του καί προσευχηθεῖς  πεῖς: Θεέ μου, τόν καημένο πῶς θά περάσει, τί θά κάνει; Τότε ἐκεῖ πού βρίσκεται, χωρίς νά τόν κατακρίνεις, χωρίς νά τόν καταδικάσεις, χωρίς νά τόν κρίνεις, ξεκινᾶς καί λές μάὁ Κύριος δέν εἶπε ὅτι ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά σηκώσει τά βάσανα τοῦἀνθρώπου γιά τίς κακίες του; Και τότε γίνεσαι ἕνα μέ αὐτόν καί αὐτός ὁἄνθρωπος πούἦρθε ὅλο προβλήματα, φεύγει τώρα χαρούμενος γιατί ξέρει πῶς ὁ Χριστός εἶναι μαζί του καί τάπροβλήματά του, θά τά τραβήξει διαφορετικά. Λοιπόν  ἄλλος ἄνθρωπος ἔφυγε, ἄλλος ἔρχεται, ἔρχεται τρίτος,τέταρτος,πέμπτος. Τό βράδυ λές, μά ποιά εἶμαι ἐγώ ἀπό ὅλους αὐτούς; Καμιά ἀπό αὐτούς.Μά ποιά εἶμαι λοιπόν; Μά δέν εἶμαι καμιά.

Τότε λέω,ἄς κοιτάζω τον Χριστό καίἄς μήν ὑπάρχω. Δέ μέ νοιάζει. Τό εἶπα μία, τό εἶπα δύο, τό εἶπα τρεῖς. Ἄρχισαν νά μοῦ λένε κρυώνεις.Ποιός κρυώνει; Ἀφού δέν ὑπάρχω. Πεινᾶς; Ποιός πεινάει;Ἀφού δέν ὑπάρχω.Σέἐνοχλοῦν τά καυσαέρια; Ποιόν πειράζουν; Ἀφού δέν ὑπάρχω.

Μιά μέρα ἀπλά βλέπω τόἀπόφθεγμα τοῦὉσίου Νείλου:«Οὗτος μάλιστα ἐστίν ὁ ἑαυτόν εἰδώς,ὁ μηδέν ἑαυτόν εἶναι νομίζων», λέω δόξα τῷ Θεῷ.

Τῷ Θεῷ Δόξα πού μᾶς χαρίζει τόσο μεγάλους Ἁγίους!