Ἐν Νεαπόλει, τῇ 15ῃ Αὐγούστου 2018
Ἀρ. Πρωτ. 573
Πρὸς τὸν εὐλαβῆ κλῆρο
καὶ τὸν φιλόχριστo λαὸ τοῦ Θεοῦ
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα.
Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες σεβάσμιοι. Λαὲ τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένε.
«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε».
Σὲ μιά ἐποχὴ ποὺ οἱ ἀλγηδόνες καὶ οἱ ἀνθρώπινοι ἀναστεναγμοὶ περίσσεψαν. σὲ καιροὺς ποὺ ἀποκαλύπτεται ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ τιθασεύσει τὰ ἔργα τῶν χειρῶν του. σὲ μιά ἐποχὴ ποὺ προβάλλονται τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, «ἀργύριον καὶ χρυσίον». σὲ μιά ἐποχὴ ποὺ οἱ τραγωδίες διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλη καὶ στὴν κοινωνία διακρίνεται εὔκολα ἡ ἀπόγνωση, ἡ θλίψη, ἡ σκυθρωπότητα, ἡ ἀπαισιοδοξία, ἡ ὀδύνη καὶ ὁ ἀνείπωτος πόνος, ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τὸν κάθε πιστὸ χριστιανὸ νὰ ἀπευθυνθεῖ στὴν Κυρία Θεοτόκο μὲ τοὺς θεσπέσιους ὕμνους τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνα, ποὺ ὁμιλοῦν γιὰ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη.
«Ἔμπλησον Ἁγνή, εὐφροσύνης τὴν καρδίαν μου, τὴν σὴν ἀκήρατον διδοῦσα χαράν, τῆς εὐφροσύνης ἡ γεννήσασα τὸν αἴτιον». Δηλαδή, Ἁγνὴ Παρθένε, γέμισε μὲ βαθειὰ ἀγαλλίαση τὴν καρδιά μας, χαρίζοντάς μας τὴ δική σου ἀμόλυντη χαρά, ἐσύ, πού γέννησες τῆς εὐφροσύνης τὸν αἴτιο, τὸν Σωτῆρα Χριστό.
«Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην ἑξαφανίσασα». Παναγία μας, γέμισε μὲ χαρὰ τὶς καρδιές μας, ἐσύ, ποὺ δέχθηκες ὁλόκληρη τὴ χαρά, ἀφοῦ ἐξαφάνισες τὴ λύπη τῆς ἁμαρτίας.
Τὴ χαρὰ λοιπὸν ἐπαγγέλλεται ἡ Ἐκκλησία. Τὸ Εὐαγγέλιο τῆς χαρᾶς προβάλλει στὸν σύγχρονο κόσμο τῆς κατήφειας καὶ τῆς μιζέριας. Κι αὐτὸ φαίνεται παράδοξο, διότι ἐνῶ σήμερα κηδεύουμε ἱεροπρεπῶς τὸ ζωοδόχο σῶμα τῆς Παναγίας, τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀποτελεῖ πηγὴ χαρᾶς. Κι ἐνῶ ὁ θάνατος, τὰ κοιμητήρια καὶ τὰ μνήματα προκαλοῦν στενοχώρια καὶ κλάμα, στὴν περίπτωση τῆς Παναγίας ὁ θάνατος γίνεται ἀφορμὴ πνευματικῆς εὐφροσύνης καὶ πανηγύρεως.
Κι αὐτὸ συμβαίνει: Πρῶτον, διότι ἡ Παναγία μὲ τὴ συνέργειά της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀξιώθηκε νὰ γεννήσει τὴν ἐλπίδα, τὴ Ζωὴ καὶ τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Γέννησε Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος στὶς ἀπελπισμένες μυροφόρες εἶπε ἐμφαντικά: Χαίρετε! Παρότι κάτω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ τὴν καρδιὰ της διαπέρασε ρομφαία, στὴ συνέχεια τὴν ὕπαρξή της πλημύρισε ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς παιδαγωγεῖ πῶς νὰ ὑπερβαίνουμε τὴ θλίψη καὶ τὸν πόνο, ὄχι πῶς νὰ δραπετεύουμε ἐνώπιον τῶν δυσκολιῶν καὶ τῶν δεινῶν του βίου. Μᾶς παιδαγωγεῖ νὰ μὴ μένουμε στὴν ἐξωτερικὴ εὐχαρίστηση τῶν αἰσθήσεων, ἀλλὰ νὰ χαιρόμαστε τὴ σχέση μας μὲ τὸν συνάνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Θεό.
Δεύτερον, ἡ Κοίμηση γίνεται πηγῆς χαρᾶς, διότι ἡ Παναγία ἀκολουθώντας τὸν Σταυρωθέντα καὶ Ἀναστάντα Κύριο, ζωοποιεῖ τὸν γήινο τάφο καὶ χαροποιεῖ τοὺς πιστοὺς μὲ τὴν εἴσοδό της στὸν Παράδεισο τῶν ἀγγέλων, τῶν δικαίων καὶ τῶν ἁγίων. Ἔτσι, ὁ θάνατος νοηματοδοτεῖται θεοπρεπῶς, ὡραΐζεται καὶ καλλύνεται θεομητορικῶς, χάνοντας τὴν τραγικότητά του.
Καὶ τρίτον, διότι, ὅπως τονίζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, εἴμαστε συγγενεῖς μὲ τὴ Θεοτόκο. Εἴμαστε πλασμένοι ἀπὸ τὸν ἴδιο πηλὸ καὶ ἔχουμε τὴν ἴδια ψυχή. Ἔχουμε τὴν ἴδια ἀνθρώπινη φύση. Κι ἁγιαζόμαστε ἀπὸ τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ ἐπεσκίασε στὸν Εὐαγγελισμὸ τὴν Ἁγνὴ Κόρη τῆς Ναζαρέτ. Κι ἀκόμη, ἐνῶ ἐκείνη γέννησε ἐφάπαξ τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καὶ διὰ τῆς χάριτος τῶν μυστηρίων νὰ γεννιέται στὶς ψυχὲς μας κάθε μέρα ὁ Χριστός. Ἰδιαίτερα μάλιστα κατά τὶς μεγάλες ἑορτὲς ποὺ προσερχόμαστε προετοιμασμένοι καὶ ἐν μετανοίᾳ στὸ Ποτήριον τῆς ζωῆς.
Κι ὅταν ὁ Χριστὸς ζεῖ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν καρδιὰ τοῦ Χριστιανοῦ, τίκτεται ἡ χαρὰ ὡς καρπὸς τοῦ Πνεύματος. Γεννιέται ἡ παιδικὴ ἁπλότητα καὶ ὑπάρχει διαφορετικὴ θέαση τῶν λυπηρῶν γεγονότων. Διανοίγεται ἀχτίδα φωτὸς στὰ σκοτεινὰ μονοπάτια τῆς ζωῆς. Ἡ ἀμόλευτη ἀγάπη στεριώνει μέσα μας. Ἔνδακρεις μετανοοῦμε. Ἐκτενῶς προσευχόμαστε. Λυπούμαστε γιὰ τὰ δεινά τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἔχουμε τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀπαντοχή μας στὸν Σωτῆρα Χριστό.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ἂς ἱκετεύσουμε τὴν Παναγία μας νὰ μεταβάλει τὴ λύπη σὲ χαρά, τὴν ἀλγηδόνα σὲ θεῖο γλυκασμό, τὴ θλίψη καὶ τὴ στενοχώρια σὲ ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα. Καὶ νὰ γίνει ἡ Παραμυθία πάντων τῶν θλιβομένων.
Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα!
Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καί ἀγάπη Χριστοῦ
Ὁ Μητροπολίτης
Ο ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ
