ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΙΤΟΥ
π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
Τα Συναξάρια διασώζουν και περιγράφουν τους βίους, τη διδασκαλία αλλά και τα θαυμαστά γεγονότα που συνδέονται με τη ζωή των αγίων, οι οποίοι αποκαλύπτουν βιωμένη την αλήθεια του Ευαγγελίου του Χριστού στον κόσμο. Οι άγιοι είναι οι αψευδείς μάρτυρες, ότι όσα λέγονται και γράφονται στο Ευαγγέλιο είναι αληθινά και μπορούν να εφαρμοστούν. Είναι οι κατεξοχήν πνευματικοί άνθρωποι, αφού σε αυτούς αναπαύεται το ΄Αγιο Πνεύμα, που τους καθιστά μετόχους της ζωής του Χριστού. Κι όσοι μετέχουν στη ζωή του Χριστού, αγιάζονται και στη συνέχεια φωτίζουν και αλατίζουν τη ζωή του κόσμου.
΄Ισως ορισμένοι, κρίνοντας ορθολογιστικά τις συναξαριακές διηγήσεις να τις θεωρούν υπερβολικές και τα παλαίσματα των αγίων ανέφικτα. Αλλά τα κείμενα αυτά δεν έχουν αυστηρά ιστορικό, αλλά υπερ-ιστορικό χαρακτήρα. ΄Εχει παρατηρηθεί, ότι υπάρχει κάποια αναλογία, ανάμεσα στη βυζαντινή αγιογραφία και τα Συναξάρια. Όπως ο ορθόδοξος αγιογράφος δε σχεδιάζει και δεν εικονογραφεί τα φυσικά πρόσωπα των αγίων, αλλά τη θεωμένη υπόστασή τους, έτσι και τα Συναξάρια με την έξαρση του θαυμαστού στοιχείου προβάλλουν την εν Χριστώ ανακαινισμένη ανθρώπινη υπόσταση· τον εν Χριστώ μεταμορφωμένο ανθρωπο. (Γ. Μαντζαρίδης).
Με τον τρόπο αυτό οι χριστιανοί έχουν τη δική τους καθημερινή «εφημερίδα». Μπολιάζουν τη ζωή τους με τη χάρη των αγίων και καλούνται να τους μιμηθούν στην καθημερινότητά τους.
Ο άγιος νεομάρτυρας Γεώργιος ο Νεαπολίτης, που η μνήμη του εορτάζεται στις 3 Νοεμβρίου και στην Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως τιμάται πανδήμως την πρώτη Κυριακή του ίδιου μήνα, μαρτύρησε στα τέλη του 18ου αιώνα. Πιστός στη διακονία που του εμπιστεύθηκε η Εκκλησία, τίμησε την ιερωσύνη και αναδείχθηκε πρότυπο πνευματικού πατέρα, αφού θυσίασε την ψυχή του «υπέρ των λογικών του προβάτων». Το έργο του ήταν πρωτίστως αγιαστικό, αλλά και κοινωνικό, γι’ αυτό τον τιμούσαν και πολλοί τούρκοι. Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση των χριστιανών αποφάσισε να οδοιπορήσει με το γαϊδουράκι του έξι ώρες από τη Νεάπολη της Μικράς Ασίας στο χωριό της Μαλακοπής, για να τελέσει τη Λειτουργία και να αγιάσει τους πιστούς.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν υπολόγισε τον κόπο, αψήφησε τους κινδύνους, υπερέβη την ανθρώπινη λογική. ΄Ηταν γνωστό, ότι εκείνες τις ημέρες του 1797 λόγω των επαναστατικών δραστηριοτήτων των ελλήνων και της αποτυχημένης επανάστασης του Ορλώφ οι τούρκοι ήταν ιδιαίτερα επιθετικοί εναντίον των ρωμιών. Ο παπα-Γιώργης όμως δεν πτοήθηκε. Χαίρων βαδίζει την οδό του ιερού χρέους. Κι εκεί συναντά τον παραλογισμό, το τυφλό μίσος και την απανθρωπιά. Σφαγιάζεται ως «αρνίονάκακον» ακολουθώντας στη θυσία τον Εσταυρωμένο.
Αλλά ο Δωρεοδότης Κύριος δεν αφήνει στη λήθη τον πιστό του δούλο. Αποκαλύπτει την ανεξικακία και την αγιότητά του. Ενεργεί στο όνομά του θαύματα και ο λαός του Θεού τον τιμά ως πατέρα πνευματικό. Μακάριοι όσοι εμφορούνται από το λειτουργικό ήθος και το θυσιαστικό πνεύμα του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτου στους δύσκολους καιρούς της ιδιοτέλειας, της ανευθυνότητας και του ατομισμού που διέρχεται η χώρα μας.
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
Τῇ τρίτῃ τοῦ μηνός Νοεμβρίου μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Νεαπολίτου.
Γεώργιος ὁ ἅγιος Πατήρ ἡμῶνκαί νέος Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἱερέων ἡ κοσμιότης και τῶν Μαρτύρων ὁ ἰσοστάσιος, διέπρεψεν κατά τόν 18οαἰώναεἰςΝεάπολιν, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἥτις τουρκιστί λέγεται «Νέβ Σεχίρ», ἐφημερεύων εἰς τον ἐκεῖσε Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Κατά το ἔτος 1797 προσεκλήθη ὑπό τοῦ χωρίου Μαλακοπή, ἀπέχοντος ἕξ ὥρας, διά να ὑπάγῃ και ἱερουργήσῃ ἐκεῖ, εἴς τινα μεγάλην ἑορτήν και ἁγιάσῃ τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς. Ἐδέχθη εὐχαρίστως ὁ θεῖος Γεώργιος την πρόσκλησιν τῶν ἐν Μαλακοπῇ ἀδελφῶν Χριστιανῶν και ἀναβάς ἐπί ὄνου, διότι ἦτο γέρων καί καχεκτικός, ἐπορεύετο πρόθυμος την ὁδόν. Ἀλλ’ αἴφνης, ἐνῷ ἐπλησίαζε προς την Μαλακοπήν, ἐνεφανίσθησαν πρό αὐτοῦ Τοῦρκοι ποιμένες λίαν ἐξηγριωμένοι, οἵτινες ἐπιπεσόντες μετά μανίας κατά τοῦ πραοτάτου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, ἐλήστευσαν αὐτόν και ἐγύμνωσαν καί τέλος ἐφόνευσαν, ἀποκόψαντες την τιμίαν αὐτοῦ κεφαλήν, το δε λείψανον, γυμνόν και καθῃμαγμένον, ἀπέρριψαν εἰς παρακείμενην φάραγγαν, ὁμοῦ μετά τῆςκεφαλῆς.
Οἱ Χριστιανοί μετά τέσσαρας ἡμέρας ἀνεῦρον το τίμιον λείψανον και ἐκήδευσαν αὐτό εἰς τόν τόπον τῆς εὑρέσεως. Παρελθόντος καιροῦ ὁ ἅγιος ἐνεφανίσθη ἐν ὁράματι εἴς τινα γυναῖκα εὐλαβῆ, εἰς την ὁποίαν διηγήθη τό τί ἔπαθε και ἐνετείλατο αὐτήν ἵνα μεταβῇ ἡ Δημογεροντία εἰς τόν τόπον τοῦ προχείρου τάφου του. Οἱ εὐσεβεῖς Νεαπολῖται ἔσπευσαν πάραυτα καί μετέφεραν το τίμιον λείψανον εἰς Νεάπολιν, ὅπου ἔγινεν αἰτία διά πολλάς θεραπείας και ἰάσεις και ἄλλα θαύματα. Κατά την ἀνταλλαγήν τῶν πληθυσμῶν τοῦ ἔτους 1924 οἱ Νεαπολῖται μετέφερον αὐτό εἰς την Ἑλλάδα και το ἐτοποθέτησαν εἰς τον Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου εἰς Περισσόν Ἀθηνῶν. Τεμάχιον τοῦ λειψάνου εὑρίσκεται ὡσαύτως και εἰς τον Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης, φροντίδι τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Διονυσίου και τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ, ἔνθα ἑορτάζεται πανδήμως ἡ μνήμη του κατά την πρώτην Κυριακήν τοῦ Νοεμβρίου, ὁμοῦ μετά τῶν νεομαρτύρων Ἀθανασίου Κουλακιώτου και Ἀκακίου Ἀσβεστοχωρίτου.
