Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Τα τελευταία χρόνια το θέμα της συντέλειας του κόσμου γνω­ρίζει μεγάλη δημοσιότητα. Ηλε­κτρονικά και έντυ­πα μέσα κοσμικού και θρη­σκευτικού περιεχομένου αφιερώνουν χιλιάδες σελίδες για την «ενη­μέρωση του κοινού». Παράλληλα προβλήθηκε σχετική κινημα­το­γρα­φική ταινία με εντυ­­πω­σια­κά εφέ και ανάλογο περιε­χό­με­νο, έχοντας ως σταθμό το έτος «20­12». Τό­σο ή­ταν το ενδιαφέρον για το ζήτημα αυτό και τό­­σες πολ­λές οι ε­ρωτήσεις προς τους επιστήμονες, ώστε η Εθνική Υπη­ρε­σία Αεροναυτικής και Διαστήματος (NASA) της Α­με­ρικής αναγκάσθηκε να ανοίξει σχετική ι­στο­σελίδα και να δίδει απαντήσεις διαψεύδοντας τις φη­­μο­λο­γί­ες για την κατα­στρο­φή του σύμπα­ντος.

β) Κοι­νός τόπος σε όλα αυτά τα δημοσιεύματα είναι η ανάπτυξη  της κα­­ταστροφολογίας που προκαλεί φόβο και σύγχυση ακόμη και στους εκλεκτούς. Τη σύγχυση επιτείνουν οι αυτονομημένες χριστιανικές α­ντι­λήψεις, η οικονομική κρίση, οι πόλεμοι, η κοι­νωνική ακαταστασία, οι σει­σμοί και το κοινωνικό κακό που δείχνει να θριαμβεύει. Και τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι: Πώς στέκεται και πώς αντιμετωπίζει την κατά­σταση αυτή ο άνθρωπος του Θεού; Μένει α­διά­φορος; Πανικοβάλ­λεται; Απλώς ι­κα­νοποιεί την περιέρ­γειά του και στη συνέχεια ε­πι­στρέφει στην ρηχή και ανού­σια κα­θη­μερινότητα; Εφησυχάζει;

γ) Όπως κατανοεί ο προσεκτικός αναγνώστης, είναι δύσκολο στο πλαίσιο αυτό να δοθούν ολοκληρωμένες απαντήσεις. Ωστόσο, στη χρι­στια­νική παράδοση και το λει­τουρ­γικό χρόνο διαμορφώνονται πνευμα­τι­κά κρι­τήρια, ώστε ο χρι­στιανός να διακρίνει τα «σημεία των καιρών» και να βρί­σκεται σε διαρκή εγρήγορση. Εξάλλου, το σκάφος της Εκκλησίας ταξιδεύει πάντοτε μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και κατευθύνεται προς τα έσχατα.  Πορεύεται εν μέσω πολλών πα­γί­δων προς την ημέρα του Κυρίου «την μεγάλη και επιφανή» (Ιωήλ 3,4).

δ) Εικόνα και μικρογραφία της πορείας αυτής αποτελεί η πε­ρίο­δος της Με­γάλης Τεσσαρακοστής που διανύουμε. Εδώ η προσδο­κώ­μενη επι­φα­νής η­μέρα είναι η λαμπροφόρος Κυριακή της Ανάστασης, η ημέρα της συνά­ντη­σης με τον Α­να­­στημένο Χριστό. Έτσι  η αναμονή και η προσ­δο­κία δυ­να­μώνουν την ελπίδα και γεννούν τη χαρά.  Όμως, η κόπωση από την άσκηση και τη νη­στεία, το κο­σμικό φρό­νημα και η εγκοσμιο­κρατική θεώ­ρηση της ζωής επιφέρουν πνευ­ματική ραθυμία και εγείρονται  ως ανυπέρ­βλη­τα εμπόδια που δυσχεραίνουν τη σωτήρια συ­νάντηση.

ε) Γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο η Εκκλησία την τρίτη Κυριακή των Νη­στειών προβάλλει τον ηλιόμορφο Σταυ­ρό του Κυρίου, το ευσκιόφυλλο δέν­δρο και το ζωηφόρο φυτό. Κάτω από αυτό α­να­παύο­νται οι κουρασμένοι και ξεδιψούν οι διψασμένοι του ε­­πώδυνου βίου. Ενθαρρύνονται οι τίμιοι α­γω­νιστές και εμπνέονται στον πολύμορφο αγώνα κατά των παθών. Και δεν είναι μόνο η εορτή της Σταυροπροσκυνή­σεως που προβάλλεται ο τί­μιος Σταυρός ως όπλον κατά του διαβόλου και του Αντιχρίστου.

στ) Ο χριστιανός ασφαλίζεται με τη σφρα­γί­δα του Χριστού και του Σταυρού από την ημέρα του αγίου βαπτίσματός του. Ετοιμάζεται με τις θείες δωρεές εναντίον των πονηρών δυνάμεων. Σφραγίζεται με τη «δω­ρεά του Αγίου Πνεύματος» στο Χρίσμα. Παράλληλα, σφραγίζει σταυροειδώς τον εαυτό του, όταν κάνει το σημείο του σταυρού. Κι όλα αυτά δεν οπ­λί­ζουν μόνο τον φιλότιμο αγωνιστή,  αλλά του υπενθυμίζουν το στε­φά­νι της νίκης και το ευφρόσυνο της συνάντησης.

ζ) Οπότε, η προσμονή της συντέλειας του κόσμου και της δεύτερης παρουσίας του Κυρίου για εκείνον που σταύρωσε τον κόσμο μέσα του δεν αποτελεί πηγή φόβου και πανικού, αλλά γίνεται ευχάριστη προσδοκία. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ενδιαφέρεται τόσο για το χρόνο της συντέλειας του κόσμου, όσο για την πνευματική του κατάσταση. Δεν εφησυχάζει και δεν αδημονεί, μετανοεί και φροντίζει να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα και νηπτική εγρή­γορση «μήποτε βαρυνθώσιν … αι καρδίαι εν κραιπάλῃ και μέθη και με­ρίμναις βιωτικαίς, και αιφνίδιος επιστή … η ημέρα εκείνη» (βλ. Λουκ. 21,34).