ΤΟ ΩΣΑΝΝΑ … ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
π. Βασίλειος Καλλιακμάνης
α) Κυριακή των Βαΐων σήμερα και οδεύουμε βαθμηδόν προς τη μεγάλη εορτή του Πάσχα. Η Εκκλησία με πολλούς τρόπους μας μυσταγωγεί στο μυστήριο της ορθόδοξης πίστης, εισάγοντάς μας στη Μεγάλη Εβδομάδα. Λόγος βιβλικός και πατερικός, εικόνα αναγωγική, ποίηση λυρική, ύμνος κατανυκτικός, μέλος εναρμόνιο, χρωματικό και διατονικό, ύφος συσταλτικό και διασταλτικό, συμβολισμοί και παραβολές για τη βασιλεία του Θεού, την ενεστώσα και την αναμενόμενη, εμπλουτίζουν τη λατρεία μας.
β) Και στο κέντρο της ιερής σύναξης ο Νυμφίος της Εκκλησίας, ο Σωτήρας Χριστός, ο οποίος μπορεί να εισέρχεται με επευφημίες σήμερα στα Ιεροσόλυμα, αλλά δεν θα αρνηθεί σε λίγες ημέρες τη χλεύη και θα οδεύσει εκουσίως προς το πάθος. Χρειάζεται όμως και η δική μας μικρή συμβολή, ώστε να μην παρέλθει και ο φετινός γιορτασμός σαν ένα καλό έθιμο χωρίς γεύση και εμπειρία πνευματική. Και εύλογα τίθεται το ερώτημα: Τι γιορτάζουμε σήμερα; Διότι φαινομενικά έχουμε μια θριαμβευτική είσοδο στην πόλη των Ιεροσολύμων ενός επικείμενου βασιλιά, ο οποίος ποτέ δεν θα ενθρονισθεί. ΄Η μάλλον ο θρόνος που τον περιμένει, είναι ο Σταυρός.
γ) Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή (Ιωάν. 12, 1-18) περιγράφεται αφενός η άλειψη του Κυρίου με ακριβό μύρο από τη Μαρία, αδελφή του Λαζάρου, και η πανηγυρική είσοδός Του στα Ιεροσόλυμα. Πράγματι, μετά την ανάσταση του Λαζάρου ο ενθουσιασμός του ισραηλιτικού λαού μεγάλωνε, ενώ παράλληλα ενισχυόταν ο φθόνος των θρησκευτικών αρχόντων κατά του Ιησού. Το ξέσπασμα του λαού κορυφώνεται έξι μέρες πριν από το εβραϊκό Πάσχα. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα και πολλοί άνθρωποι, όταν κατάλαβαν την παρουσία του πήραν κλαδιά φοινικιάς και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν κραυγάζοντας: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ!»
δ) Το παράδοξο όμως είναι, ότι ο Βασιλέας – Χριστός δεν ιππεύει μεγαλοπρεπές άλογο και δεν ακολουθείται από οπλισμένους στρατιώτες. Κάθεται πάνω σε γαϊδουράκι και συνοδεύεται από μικρά παιδιά, που κι εκείνα φωνάζουν «ωσαννά», σώσε μας. Κι έχουν εμπιστοσύνη τα παιδιά στον Κύριο, διότι ήταν εκείνος που σε άλλη περίπτωση είχε πει ότι: «Εάν δεν αλλάξετε κι αν δε γίνετε σαν τα παιδιά, δε θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού» (Ματθ. 18, 3).
ε) Οπότε, για όσους βλέπουν με διάκριση και σοφία, κι αυτοί είναι ελάχιστοι, η βασιλεία που εισάγει ο Χριστός στον κόσμο δεν είναι βασιλεία εγκόσμια, αλλά ουράνια. Δεν στηρίζεται στη δύναμη και το ξίφος, αλλά στην αγάπη και τον Σταυρό. Δεν υπηρετείται και δεν κατοικείται από σκληροτράχηλους στρατιώτες και μοχθηρούς ανθρώπους, αλλά από παιδιά με καθαρή και άδολη καρδιά και όσους μοιάζουν με αυτά. Τις αλήθειες αυτές στην αρχή δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ούτε οι μαθητές Του, όταν όμως ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τις θυμήθηκαν.
στ) Είναι επίσης αξιοπρόσεκτο το φαινόμενο του ευμετάβολου λαού, που ενώ σήμερα ενθουσιωδώς υποδέχεται τον Χριστό ως Μεσσία, σε λίγες μέρες θα κραυγάζει: «άρον άρον σταύρωσον αυτόν». Και αυτό συμβαίνει για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον ο ισραηλιτικός λαός περίμενε τον Χριστό ως εγκόσμιο βασιλέα, που θα τον απάλλασσε από τη δουλεία των ρωμαίων. Όταν όμως άρχισαν να διαψεύδονται οι προσδοκίες του, τον ενθουσιασμό αντικατέστησε η απογοήτευση και την απογοήτευση διαδέχθηκε η οργή. Δεύτερον ο λαός είχε επιφανειακή θρησκευτικότητα. ΄Ηταν εγκλωβισμένος στη τυπική τήρηση του μωσαϊκού νόμου και δεν μπορούσε να διακρίνει το βάθος του ευαγγελικού μηνύματος. Υπήρξε ουσιαστικά αποίμαντος και πνευματικά απαίδευτος. Υπάρχει όμως κι ένας τρίτος και σημαντικότερος λόγος, που συνέβαλε στην αλλαγή του κλίματος.
ζ) Η απογοήτευση και η εξωτερική θρησκευτικότητα του λαού διευκόλυναν τη στοχοθεσία των Γραμματέων και Φαρισαίων. Αυτοί μόλις διαπίστωσαν ότι ο κόσμος έτρεξε πίσω από τον Χριστό, έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιό τους. Διαβάλλοντας το έργο Του και διαστρέφοντας την αλήθεια κατόρθωσαν σε λίγες μόνο ημέρες να τον παρασύρουν με το μέρος τους. Γι’ αυτό σε κάθε εποχή χρειάζεται ο λαός να έχει μόρφωση «κατά Θεόν», γυμνασμένες πνευματικές αισθήσεις, καθαρή καρδιά και φωτισμένο νου. Τότε δεν θα «άγεται και δεν θα φέρεται» από διεφθαρμένους πολιτικούς ηγέτες και εκκλησιαστικούς ποιμένες με εγκόσμιες βλέψεις. Θα ακολουθεί τον Χριστό με κλάδους βαΐων-τις αρετές μέχρι τον Σταυρό και έτσι θα μετέχει και στη χαρά της Αναστάσεως. Θα αναγνωρίζει τη δύναμη της αγάπης του Σταυρωμένου Βασιλιά και θα τον μιμείται στη ζωή του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
