Δελτίο τύπου
Την Τρίτη 7 Αυγούστου επέστρεψαν τα παιδιά και τα στελέχη, που συμμετείχαν στη Γ΄ κατασκηνωτική περίοδο αγοριών Γυμνασίου και Λυκείου από τις πανέμορφες κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως στο Ποσείδι Χαλκιδικής. Έντεκα γεμάτες ημέρες, που κύλισαν οργανωμένα, με πρόγραμμα, πειθαρχία και τάξη, αλλά και με πολύ παιχνίδι, πολύ τραγούδι και με πολλή, πολλή πνευματικότητα! Ήταν μια περίοδος, όπου τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να «αποτοξινωθούν» από τα κινητά τους τηλέφωνα, από το διαδίκτυο, από την τηλεόραση και να πλησιάσουν περισσότερο το ένα με το άλλο, να γίνουν παρέα, να γίνουν ομάδα, να γίνουν εκκλησία, να πλησιάσουν τη φύση και να γίνουν ένα με αυτήν, να παίξουν ατελείωτα παιχνίδια, να ψάλλουν με υπερηφάνεια και ζωντάνια τον εθνικό ύμνο κατά την έπαρση και την υποστολή της σημαίας, να προσευχηθούν πολλές φορές μέσα στην ημέρα, να ακούσουν λόγια κατήχησης στο αγιογραφικό της ημέρας και άλλα πολλά.
Η περίοδος αυτή ήταν αφιερωμένη στο Χριστό και ονομάστηκε «Εγώ ειμί». Είναι ίσως σκανδαλώδες, αλλά δόθηκε αυτό το όνομα για να τονιστεί, ότι στην πραγματικότητα ο Θεός δεν υπάρχει! Ο Θεός είναι! Η αρχαία ελληνική λέξη «υπάρχω» είναι σύνθετη και παράγεται από τις λέξεις «υπό» και «αρχή» ή «άρχω». Δηλαδή η λέξη υπάρχω σημαίνει βρίσκομαι υπό αρχήν, βρίσκομαι υπό την εξουσία κάποιου. Έτσι, ο άνθρωπος υπάρχει, γιατί βρίσκεται υπό την αρχήν και την εξουσία του Θεού. Τα πράγματα, τα ζώα, η φύση, το σύμπαν όλο υπάρχει, γιατί εξουσιάζεται από τον Παντοκράτορα Θεό. Ο Θεός όμως δεν υπάρχει. Ο Θεός είναι. Ο Θεός δεν εξουσιάζεται από κανέναν κι από τίποτα. Ο Θεός πάντοτε είναι. Γι’ αυτό και όταν ρωτήθηκε ο Θεός από τον Μωυσή «ποιο είναι το όνομά σου;», είπε: «ἐγώ εἰμί ὁ ὤν». Εγώ είμαι αυτός που είμαι. Και ο Χριστός κάποτε είχε πει στους Ιουδαίους: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι, ἐγὼ εἰμί». Αλήθεια σας λέω, πριν έρθει στον κόσμο ο Αβραάμ, εγώ είμαι. Δεν είπε, εγώ υπήρχα. Δεν είπε, εγώ ήμουν. Αλλά «εγώ ειμί», εγώ είμαι, σε χρόνο ενεστώτα, γιατί ο Θεός δεν εξουσιάζεται ούτε από τον χρόνο, αλλά πάντοτε είναι.
Ο λόγος λοιπόν, που επιλέχτηκε αυτός ο τίτλος, είναι γιατί τα περισσότερα παιδιά, αλλά και οι περισσότεροι έφηβοι, νέοι ή κι ενήλικες, γνωρίζουν ελάχιστα το πρόσωπο του Χριστού. Πέρα από μερικά στοιχεία για τη ζωή του, πέρα από μερικά θαύματα και μερικές παραβολές δεν ξέρουν τίποτα για το Χριστό. Στην περίοδο αυτή, λοιπόν, έγινε αναφορά στις αποκαλύψεις του Χριστού για τον εαυτό του, όπου χαρακτηρίζει τον εαυτό του λέγοντας «εγώ ειμί… το φως, η ζωή, η ανάσταση, η οδός, ο καλός ποιμήν, ο άρτος της ζωής κτλ» αλλά και σε άλλα στοιχεία που μας δίνουν τα Ευαγγέλια, ώστε να τον ψηλαφίσουμε, να τον γνωρίσουμε, να τον μάθουμε, να τον καταλάβουμε. Και όλα αυτά να μας κάνουν τελικά να τον αγαπήσουμε. Γιατί στο τέλος, Εκείνος… είναι το παν.
Ομολογουμένως η περίοδος αυτή άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της επάνω στις ψυχές των παιδιών. Ο υπαρχηγός, οι ομαδάρχες και τα στελέχη, όπως και η γιατρός, οι μαγείρισσες και οι καθαρίστριες, που διακόνησαν εθελοντικά και με μόνο κίνητρο την αγάπη και την προσφορά, έκαναν άψογα τη δουλειά τους, πράγμα που έκανε όλα τα παιδιά στην τελετή λήξης να δώσουν ένα ζεστό χειροκρότημα διαρκείας και μια μεγάλη αγκαλιά ως ένα μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης στα πρόσωπά τους! Και του χρόνου να είμαστε γεροί.
Ο αρχηγός της περιόδου
Οικονόμος π. Εμμανουήλ Μπουζίνος
[justified_image_grid flickr_user=136043835@N03 flickr_photoset=72157698456434311]
